Onlangs mocht ik voor La Lorraine Bakery Group enkele mensen interviewen die met pensioen waren of dat bijna gingen doen. "Ze hebben er een loopbaan van 40 of meer jaren op zitten." Bij die laatste zin van de briefing gebeurde het... een radartje in m'n hoofd raakte het volgende tandwiel, dat op zijn beurt een balletje aan het rollen bracht. Via omzwervingen van gedachten kwam het uiteindelijk met topsnelheid mijn emotioneel centrum binnen en raakte loeihard de deur van verwondering.
Vergelijk het gerust met het klepje dat neerknalt bij het schietkraam op de kermis, wanneer een stoere tiener er zelfverzekerd een kogel op laat knallen. De weg was nu vrij voor een stroom aan vragen, bedenkingen en overpeinzingen met als conclusie "Ik zou het zelf nooit zo lang volhouden bij één werkgever".
Verwondering maakte plaats voor bewondering, die enkel steeg naarmate de gesprekken vorderden. Stuk voor stuk jonge gastjes waren het toen ze startten bij de werkgever die ze hun hele leven lang trouw zouden blijven. Klusjesman, orderpicker, metser... de jaren hielpen hen de carrièreladder op.
Over trouw en de waarde die we daar vandaag nog aan vastknopen, kunnen we een ander boekje opendoen. Trouw aan werkgever, trouw aan partner en vooral... trouw aan jezelf. Al vereist die laatste natuurlijk eerst zelfkennis en eigenwaarde. Want hoe kan je iemand trouw blijven als je niet eerst ontdekt heb wie hij/zij is?
Laat net daar een hele dynamiek verscholen liggen: ben je voor eens en altijd dezelfde of is wie je bent een flexibel gegeven dat zich vormt samen met je omgeving, de uitdagingen op je pad? Als we daarvan uitgaan, kan je jezelf steeds opnieuw heruitvinden en betekent trouw blijven vooral jezelf durven volgen op je levensweg met alle bochten en afdalingen die daarbij horen.
Ik ben fan!Ik hou van het vooruitzicht om nog veel verschillende dingen te doen in m'n leven, van voelen wat eruit wil en het die ruimte te geven, van meewandelen met anderen... samen onderweg. Lang leve de loopbaan!
