We hebben als mens een haat-liefde verhouding met tijd. Is iets leuk, dan willen we dat hij stil blijft staan. Lijden we pijn, moeten we wachten of missen we iemand dan kan de tijd niet snel genoeg gaan. Een beetje hoogdravend als je er eerlijk naar kijkt. Want niets in ons leven is zo standvastig en stabiel als de tijd zelf.
En streng zijn we ook al. Neem maar een creatieve geest die vanuit passie en enthousiasme een project opstart, werkt, zwoegt en zweet om het te doen slagen maar uiteindelijk inziet dat het niet dat is wat hem/haar gelukkig maakt. Gefluister of zelfs luide oordelen zullen niet uitblijven: 'Wat een tijdverspilling' of 'Ach, wat zonder van al die jaren en die energie' of zelfs 'Wat erg dat je nu al die tijd kwijt bent'.
Alsof je de tijd kan verliezen. Alsof niet elk proces waardevol, leerrijk of gewoon heel leuk kan zijn. De dwang om nut te vinden in alles wat we doen, laat ons 'zijn' vergeten. En precies daar ligt de tijdloosheid, het ongebonden en vrij van tijd en zorgen zijn. Op z'n minst tegenstrijdig, die gedachten van ons...
