Het stormt. Langs alle kanten bereiken berichten over noodweer mij. Ik ontvang ze en voel dat er niet alleen weerkundig veel beweegt. Ik zie het ook stormen in de levens van mensen rondom mij, in het mijne...
We zoeken, woelen de aarde die we al zolang kennen om, op zoek naar iets anders, iets nieuws. In mijn geval naar evenwicht, balans, zachtheid. Mijn aardkorst is hard, dat werd ze na alle verwoede pogingen om haar zachte kern tevergeefs naar boven te brengen. Ik wou hem lang niet zien, laat staan omarmen.
De storm in mij brengt hem nu toch naar boven en ik? Ik wroet, met m'n handen in de natte aarde. Ik graaf en gooi schop na schop de bekende brokken ruwheid op een hoopje. Meer plaats voor zachte, ontkiemende, breekbaar nieuwe inzichten. Zonder storm, geen nieuw leven.
