Vorige week dinsdag trok ik op interview naar het Sint-Fransiscus ziekenhuis in Heusden-Zolder. Op gesprek bij een gynaecologe, gespecialiseerd in borstpathologie. Moeilijke woorden om te zeggen dat ze per jaar honderden vrouwen met borstkanker ontmoet en behandelt.
Haar boodschap was positief. Ja, het aantal gevallen stijgt, maar de overlevingskansen ook. Tenminste als de tumor vroegtijdig opgespoord en behandeld wordt. Tijdens ons gesprek passeren ze allemaal de revue, vrouwen uit mijn familie en omgeving die dezelfde lijdensweg gegaan zijn of nog volop aan het stappen zijn op weg naar genezing.
Een van hen is Nele Joostens, een warme jonge vrouw die ik ontmoette bij OKRA jaren geleden. Ik mocht haar vervangen tijdens haar zwangerschap. Maar ... Nele kwam niet terug. Ze begon een lange strijd tegen borstkanker die ze tegelijk met haar grootste geluk (haar kersverse baby) hebben ontdekt.
Moedig heeft ze gestreden, maar de strijd was ongelijk. Telkens ze de top van de ene berg bereikte, diende een andere uitdaging zich aan. Uitzaaiingen hebben haar vorige week het leven gekost... Om maar te zeggen dat de cijfers op papier mooi zijn, maar het leven bikkelhard.
Dit gedicht schreef ik de afgelopen dagen speciaal voor haar. Vrijdag nemen we afscheid. Voorgoed...
