Afgelopen zondag werden onze twee zonen tien jaar. We hebben voortaan tieners in huis. Dat vinden zij vooral zelf heel fijn. Al moet ik toegeven dat een zeker overwinningsgevoel zich van me meester maakte: 'We zijn er geraakt!' Alsof het werk af is, niet natuurlijk.
Maar ik ben niet het type moeder dat vol heimwee en met tranen in de ogen terugkijkt naar de babyperiode. Integendeel, wat heb ik het altijd heerlijk gevonden als Cas en Daan een stukje zelfstandiger werden: eerst zitten, dan kruipen en zeker stappen. Dat voel ik vandaag ook nog: ik geniet elke dag van hun blik op de wereld, van hun leergierigheid, hun drang om te ontdekken en oplossingen te zoeken bij de hindernissen die ze tegenkomen.
De Freinetschool waar ze school lopen ondersteunt die houding natuurlijk ook. Het worden echte kerels, die zonen van ons. Ik weet dat elke ouder fier is op z'n kind, vandaag kon ik het toch niet laten om het in een gedichtje te gieten.
