Lange stoeten van mensen trekken richting het kerkhof vandaag. In elkaar gedoken, in zichzelf gekeerd staren ze de ijskoude graven aan. Zoekend naar een sprankeltje warmte, een verloren glimlach, een per ongeluk gemiste blik van vertrouwen.
Kleurrijke bloemen moeten de pijn en het gemis verzachten. Hoe ze elke dag aan hun geliefden denken zie je hier niet. Hoe erg je iemand mist tijdens de nacht, verlangt naar hun alledaagse trekjes als je uit het raam van de trein staart... We zijn met veel die rouwen om wat was en toch vecht ieder in z'n eentje. Een vriendelijke blik, een voorzichtig knikje en dan weer ogen naar de grond....
Ik houd vandaag een warm pleidooi voor knuffels, omarmen en gedeelde tranen. Ook op het kerkhof, vooral daar.
