Dan denk je 'De vakantie heeft een weekje rust gebracht, we zijn er weer allemaal door'... Tot zondagnacht één van je zonen gloeiend heet aan je bed staat met de boodschap 'Ik voel me niet zo goed'. Nee, we zijn er nog niet van af: de griep lijkt wel rondjes te rijden op de fiets, vooral in onze buurt dan.
Zoon twee ligt geveld en als een hoopje ellende af te zien in een zelfgemaakt bedje in de zetel beneden. Net zoals mijn mama dat vroeger voor ons deed: een laken over de zetel getrokken, je eigen hoofdkussen erbij en zalig veel zachte dekentjes over je heen. Af en toe een frisse hand op je voorhoofd die zonder thermometer ook wel weet hoe het met je gaat. Warme drankjes, een extra zoen...
Natuurlijk mag de televisie een beetje aan ondertussen. Bij ons waren dat de platen van Kinderen voor Kinderen vroeger.... we kenden ze van voren naar achteren en van achteren naar voren. Zo tikten de uren toen en zo tikken ze nu. Ziek zijn en weer genezen laten zich niet opjagen.
In zijn plaats was ik gegarandeerd al aan het zeuren over hoe lastig wel en dat ik nu niks zinnigs kan doen. Maar hij staat op dat vlak mijlen verder dan ik. De rust zelve, compleet in overgave en stil. Alle energie wordt gebruikt om beter te worden, niet voor nutteloos gezaag. Wat zijn ze slim, onze kinderen!
